Cała aktywność

Faktycznie. Ubiegoło mojej uwadze. Sorry za wprowadzenie w błąd.

Uff... A już miałem iść do lekarza takiego od oczu

Ja tam widzę dwulitrową .

Łatwo się wszystko krytykuje, ale wpierw warto dokładnie zapoznać się z treścią tematu. Ta pozycja jest o tyle ciekawa, że eksperymentalnie, łącznie z ilustracjami, została wygenerowana przez komputer (zresztą widać to po ilustracjach). Może wydawać się sztampowa, ale taki jest właśnie temat przewodni tego artykułu. Ja opracowałem plan i założenia techniczne - reszta poszła. Później tylko poprawki stylistyczno - korekcyjne, trochę merytorycznych. Moim zdaniem opracowanie jest zgodne z tematem, choć może trochę przynudzać z uwagi na ogromną ilość opisywanej dziczyzny. Drugim eksperymentem będzie opracowanie książki pt.: Dziczyzna na polskim stole - od tradycji do smaku. Tutaj ju trzeba było przygotować cały plan i scenariusz opracowania, z podaniem wszelkich szczegółów. Książka będzie mała ok. 50 stron i zaraz po jej wydruku, zostanie umieszczona na forum, w celach "naukowo-badawczych". Zobaczymy jakie będą opinie naszych "recenzentów".

Kolego muszę odmówić, zgadzam się z Maxellem, że my nic nie piszemy, więc on jako redaktor naczelny pisze artykuły na szpaltę by "pismo " nie upadło . Część osobiście czytam, ale nie wszystkie. Aktualna publikacja patrząc na zamieszczoną bibliografię -więc jest źródło to pozycje z lat 80 , 90 ubiegłego wieku , a jedna z roku 2010.Wniosek wiadomości zwarte w nich, a opisane przez autorów są jeszcze starsze, pozycje pisane dla bibliotek dla publikacji i myśliwych. Mnie się nie przydadzą ale ryciny zawarte w nich wykorzystam by pokazać wnukom jaka zwierzyna kiedyś zamieszkiwała las w którym szukamy grzybów , a te tak jak zwierzyna są już coraz rzadsze. Publikacja jednak się przyda proponuję jeśli masz wnuki nawet w planie byś to wykorzystał .

Nie czytaj tego i opracuj coś lepszego.Będę Ci bardzo wdzięczny.

Przecież tego nie idzie czytać. Wszystkie wysrywy z jednej sztancy. Po co to? Jesteśmy ludźmi i zostaliśmy obdarzeni INTELIGENCJĄ.

Co chcesz sprawdzać? Wy nic prawie nie piszecie, nie mówiąc już o jakichkolwiek artykułach, więc ja muszę działać.

Jeszcze jedno. @Pacan Wojciech możesz to sprawdzić swoim "magicznym" programem do sprawdzenia AI?

Korzystałem z pomocy komputera. Autorką jest Aldona Lebioda, ja tylko robię korektę techniczną.

Cytaty widzę ale autora brak. Czyżby @Maxell jest autorem tego...

Grzanki. Piszę z telefonu. Czasem odruchowo zatwierdzam to co podpowiada słownik. Dla młodszych to SI. Dla zetek to AI.

?

Ha, ha, na wiosnę oczywiście!

To raczej nie złapałeś dowcipu. Trzy dni to pewnik. Tylko nie te święta się zbliżają. A ciało chlebem się stało.

Gołąb grzywacz (Columba palumbus) – symbol pokoju, wierności i codziennej harmonii z naturą 1. Wprowadzenie Gołąb grzywacz (Columba palumbus), największy i najdostojniejszy z europejskich gołębi, to ptak, który od wieków towarzyszy człowiekowi zarówno w miastach, jak i w dzikiej przyrodzie. W kulturze polskiej grzywacz jest symbolem pokoju, prostoty, wierności i duchowej równowagi. Choć pospolity, ma w sobie coś niezwykle dostojnego – jego spokojny lot, miękki głos i łagodna obecność sprawiły, że stał się ptakiem spokoju, rodzinności i codziennego rytmu natury. 2. Występowanie i znaczenie przyrodnicze Gołąb grzywacz występuje powszechnie w całej Polsce – w lasach, parkach, ogrodach i na obrzeżach wsi. W przeciwieństwie do gołębi miejskich (pochodzących od gołębia skalnego), grzywacz jest ptakiem dzikim i niezależnym, choć dobrze znosi bliskość człowieka. Jego charakterystyczny wygląd – szaroniebieskie pióra z białymi plamkami na szyi i różowawą piersią – czyni go jednym z najpiękniejszych przedstawicieli rodziny gołębiowatych. Ekologicznie grzywacz pełni ważną rolę jako roznosiciel nasion drzew i krzewów, wspierając naturalną odnowę lasów. 3. Gołąb grzywacz w kulturze ludowej W kulturze ludowej gołąb był od wieków ptakiem pokoju, czystości i miłości małżeńskiej. Na wsiach wierzono, że para grzywaczy, która założyła gniazdo w pobliżu domu, przynosi szczęście i zgodę. Ich stałość w parze i troska o potomstwo stały się symbolem małżeńskiej wierności i domowego ciepła. Wierzono również, że grzywacze są posłańcami dusz zmarłych – dlatego ich gruchanie o świcie lub o zmierzchu traktowano jako znak błogosławieństwa od przodków. W niektórych regionach Polski (np. na Podlasiu i Mazowszu) wierzono, że słysząc pierwsze wiosenne gruchanie gołębia, należy pomyśleć dobre życzenie, które się spełni. 4. Grzywacz w symbolice chrześcijańskiej W chrześcijaństwie gołąb odgrywa ogromną rolę jako symbol Ducha Świętego, pokoju i czystości serca. Grzywacz – będący naturalnym, dzikim przedstawicielem rodziny gołębi – zyskał w tej symbolice miejsce szczególne: reprezentuje łagodność natury i boski porządek świata. Jego spokojny głos, przypominający monotonne, rytmiczne „gruuu-gruuu”, uważano za modlitwę przyrody – powtarzającą w ciszy hymny życia. 5. Grzywacz w tradycji łowieckiej Gołąb grzywacz był i pozostaje cenionym ptakiem łownym, choć polowania na niego miały bardziej charakter gospodarczy niż prestiżowy. Dawni myśliwi szanowali grzywacza za jego czujność i zwinność w locie. Jednocześnie polowanie na gołębie było postrzegane jako symboliczny rytuał odnowienia – przyroda ofiarowująca dar, który należy przyjąć z wdzięcznością, nie z chciwością. W łowieckiej poezji grzywacz pojawia się jako ptak pogodnego poranka, zwiastun wiosny i znaku odrodzenia. 6. Gołąb grzywacz w literaturze i sztuce Gołąb, a zwłaszcza grzywacz, od wieków inspirował artystów: W poezji Adama Mickiewicza, Kraszewskiego i Staffa pojawia się jako symbol pokoju, harmonii i prostoty życia. W malarstwie polskim, szczególnie pejzażowym (np. Chełmoński, Wyczółkowski), grzywacze są częścią wiejskiego krajobrazu – siedzące na brzozach lub lecące nad polem, symbolizują zgodę człowieka z naturą. W sztuce ludowej często zdobiły wycinanki i hafty kujawskie oraz łowickie, gdzie dwie naprzeciw siebie zwrócone gołębie oznaczały miłość, pokój i dobrobyt. 7. Symbolika grzywacza Gołąb grzywacz w polskiej symbolice łączy cechy duchowe, rodzinne i przyrodnicze: Pokój i zgoda – symbol pojednania i harmonii, Wierność i miłość – wierny towarzysz i opiekun rodziny, Czystość i prostota – uosobienie łagodności natury, Wolność – ptak wolny, choć bliski człowiekowi, Duchowość – posłaniec pokoju między niebem a ziemią. 8. Grzywacz w języku i przysłowiach W języku polskim i w folklorze gołąb, zwłaszcza grzywacz, jest obecny od wieków: „Gruchać jak gołąb” – o osobach zakochanych lub czułych. „Gołębie serce” – o kimś łagodnym, dobrym, bez skazy. „Gołąb pokoju” – symbol pojednania i nadziei. „Gdzie gołębie siadają, tam dom bez zła” – przysłowie o dobrym znaku losu. W dawnych pieśniach ludowych gołąb symbolizował wierną miłość i spokój duszy, często pojawiał się w kontekście zaślubin lub żałoby – jako znak czystego uczucia i duchowego pokoju. 9. Symbolika grzywacza w kulturze polskiej Aspekt i znaczenie symboliczne Rodzinny - Miłość, wierność, zgoda małżeńska Ludowy - Dobrobyt, błogosławieństwo domu Chrześcijański - Duch Święty, pokój, czystość Ekologiczny - Równowaga między człowiekiem a przyrodą Moralny - Dobroć, łagodność, duchowe ukojenie 10. Współczesne znaczenie Dziś gołąb grzywacz pozostaje symbolem prostego piękna i codziennego spokoju. Jego obecność w miastach i na wsi przypomina, że natura wciąż trwa obok nas, jeśli tylko potrafimy ją zauważyć. W kulturze ekologicznej i duchowej grzywacz symbolizuje równowagę i wdzięczność za codzienność, a jego spokojny głos o świcie stał się dźwiękiem polskiego poranka. To ptak, który – choć powszechny – przypomina o tym, że prawdziwe piękno kryje się w prostocie i spokoju. 11. Podsumowanie Gołąb grzywacz w kulturze polskiej to uosobienie pokoju, wierności i harmonii. Jego obecność w przyrodzie i wśród ludzi jest znakiem zgody, czystości i duchowego spokoju. Zarówno w folklorze, jak i w sztuce, grzywacz pozostaje ptakiem łagodności, który uczy człowieka żyć w rytmie natury i pokoju z samym sobą. To ptak codziennej duchowości – prosty, wierny, piękny w swojej zwyczajności.

Batalion (Calidris pugnax) – symbol wiosennej walki, godności i piękna natury 1. Wprowadzenie Batalion, znany dawniej jako bojownik batalion (Calidris pugnax, dawniej Philomachus pugnax), to niezwykły ptak siewkowy, który od wieków zachwycał obserwatorów przyrody i myśliwych. Jest symbolem wiosennej energii, siły, ale też urody i rytuału życia. W polskiej kulturze batalion kojarzony był z godnością, odwagą i rycerskością – jego nazwa nieprzypadkowo pochodzi od łacińskiego słowa pugnax, czyli „waleczny”. Jego widowiskowe zachowania tokowe, w których samce rywalizują ze sobą na „arenach”, przypominały rycerskie pojedynki o honor i miłość – stąd batalion stał się symbolem szlachetnej rywalizacji i piękna natury w stanie czystym. 2. Występowanie i znaczenie przyrodnicze Batalion gniazdował dawniej powszechnie na polskich mokradłach i łąkach bagiennych – zwłaszcza na Mazurach, w dolinie Biebrzy, Narwi i w Polesiu. Obecnie jego liczebność znacznie spadła, a gatunek ten w Polsce jest ściśle chroniony. Jego obecność świadczy o czystości torfowisk i naturalnym charakterze krajobrazu. Samce bataliona są wyjątkowe – w okresie godowym przybierają różnorodne, niezwykle barwne ubarwienia piór wokół szyi, tworząc coś w rodzaju kryzy, „kołnierza”. Każdy samiec wygląda inaczej – to rzadki przykład indywidualnej ornamentacji w świecie ptaków. To ptak symbol równowagi między siłą a pięknem – waleczny, ale nigdy destrukcyjny. 3. Batalion w tradycji i łowiectwie W tradycji łowieckiej batalion był cenionym ptakiem błotnym, choć polowano na niego raczej okazjonalnie, z szacunkiem dla jego niezwykłych zwyczajów. W opowieściach myśliwskich batalion uważany był za ptaka szlachetnego, który „nie walczy dla zabawy, lecz dla prawa natury”. Polowanie na bataliona nie miało charakteru trofealnego – raczej symboliczny i rytualny – obserwacja jego zachowań była częścią kontemplacji przyrody. Dawne kroniki łowieckie z XIX wieku (m.in. Zbiór myśliwski K. Wodzickiego) opisują bataliona jako „ptaka turniejowego”, który uczy pokory wobec natury i jej piękna. 4. Batalion w kulturze ludowej Choć mniej znany w kulturze ludowej niż gęś czy kaczka, batalion w północno-wschodniej Polsce był ptakiem wiosennym, zwiastunem odrodzenia i odwagi. Na Mazurach i Podlasiu wierzono, że jego pojawienie się oznacza zwycięstwo światła nad ciemnością, a jego tańce są rytuałem życia i płodności ziemi. W ludowych podaniach występował czasem jako „ptak rycerz”, który broni łąk i mokradeł przed złymi duchami. 5. Symbolika bataliona Batalion od wieków fascynował swoją postawą – połączeniem odwagi, dostojeństwa i niezwykłej urody. W polskiej symbolice przyrodniczej oznacza: siłę ducha i honor, piękno walki bez przemocy, równowagę natury i rytm życia, odrodzenie i wiosnę, indywidualność i wolność. To ptak, który pokazuje, że rywalizacja może być harmonią, a nie destrukcją – że w naturze nawet walka ma swój rytuał i sens. 6. Batalion w literaturze i sztuce W literaturze polskiej batalion pojawia się rzadko, ale zawsze w kontekście piękna i tajemnicy natury: Zygmunt Gloger wspomina o nim w swoich opisach przyrody Podlasia jako o „ptaku wiosennych turniejów”. W poezji ekologicznej i przyrodniczej XX wieku (np. Jana Sztaudyngera czy Leona Wyczółkowskiego, który też go malował) batalion uosabia ducha wolności i rytm przyrody. W malarstwie batalion bywał przedstawiany na tle mokradeł, w dynamicznych pozach, często z rozpostartą kryzą – jako metafora natury w akcie życia. W sztuce ludowej nie pojawia się często, ale w symbolice regionalnej (Podlasie, Polesie) uznawany był za ptaka odwagi i wiosennego przebudzenia. 7. Batalion w języku i przysłowiach Choć dziś mało znany w potocznym języku, w dawnych gwarach mazowieckich i podlaskich istniały powiedzenia: „Tańczy jak batalion w maju” – o kimś radosnym, pełnym energii. „Stanąć jak batalion do boju” – o kimś odważnym, gotowym do działania. „Kolorowy jak batalion” – o osobie barwnej, ekstrawaganckiej, ale szlachetnej. 8. Symbolika bataliona w kulturze polskiej Aspekt i znaczenie symboliczne Przyrodniczy - Czystość mokradeł, wiosenne odrodzenie Moralny - Honor, rycerskość, szacunek w rywalizacji Ludowy - Zwiastun wiosny, odwaga i płodność ziemi Ekologiczny - Symbol ginących mokradeł i równowagi przyrody Duchowy - Rytuał życia, piękno w ruchu, jedność natury 9. Współczesne znaczenie Dziś batalion jest gatunkiem chronionym, a jego widok podczas wiosennych toków w dolinie Biebrzy lub Narwi to jeden z najpiękniejszych spektakli natury w Polsce. Stał się symbolem walki o zachowanie mokradeł i bioróżnorodności – przypomina, że każde życie, choć kruche, ma swoją rolę w ekosystemie. Dla wielu miłośników przyrody batalion jest ptakiem-poetą: nie śpiewa, lecz tańczy – jego walka jest rytuałem piękna i miłości, nie przemocy. 10. Podsumowanie Batalion to żywy symbol siły i szlachetności natury. W jego postawie łączy się waleczność i wdzięk, energia i spokój, rywalizacja i harmonia. Jest ptakiem, który uczy, że prawdziwa siła nie polega na niszczeniu, lecz na pięknym trwaniu. W kulturze polskiej batalion pozostaje znakiem czystego życia, odwagi i duchowej elegancji, a jego wiosenne toki to święto przyrody – odwieczny taniec życia nad błotami i łąkami.

Jak go odświeżam 20g zaczynu, 20g mąki i 20g wody to przy 22C w kuchni wyrasta ~6 godzin. Jeszcze mnie nigdy nie zawiódł, nawet jak zapomniałem o nim ponad miesiąc.

Jarząbek (Tetrastes bonasia) – symbol skromności, tajemniczości i pierwotnej ciszy lasu 1. Wprowadzenie Jarząbek (Tetrastes bonasia), najmniejszy przedstawiciel kuraków leśnych w Polsce, od wieków budził w ludziach uczucie cichego podziwu i szacunku. To ptak niezwykle skryty i czujny, rzadko widywany, a jednak obecny w ludowych opowieściach, poezji i kulturze łowieckiej jako strażnik lasu, symbol ciszy i duchowej równowagi. W przeciwieństwie do dumnych głuszców i cietrzewi, jarząbek nie imponuje rozmiarem czy barwą, lecz nieuchwytnością i harmonią z otoczeniem – jest uosobieniem pokory wobec natury. 2. Występowanie i znaczenie przyrodnicze Jarząbek zamieszkuje chłodne, cieniste lasy liściaste i mieszane, najczęściej w górach i północno-wschodniej Polsce – w Puszczy Białowieskiej, Augustowskiej, na Mazurach, w Karpatach i Sudetach. Preferuje zaciszne, wilgotne doliny, porośnięte olchami i brzozami, gdzie może żerować na ziemi i gnieździć się pod osłoną paproci lub młodych świerków. To gatunek wskaźnikowy – jego obecność oznacza zdrowy, zrównoważony las, bogaty w podszyt i naturalne struktury. Dzięki swojemu skrytemu trybowi życia jarząbek jest niemal niewidzialny, ale dla przyrodników jego krótki, melodyjny śpiew to głos ciszy, jaką potrafi stworzyć tylko stary las. 3. Jarząbek w tradycji łowieckiej W tradycji łowieckiej jarząbek miał szczególne znaczenie symboliczne. Był uznawany za ptaka myśliwego-czeladnika – pierwszego, którego polowanie stanowiło „próbę” dojrzałości i cierpliwości. Polowanie na jarząbka nie miało charakteru prestiżowego – wymagało opanowania, ciszy i pokory. Dawni myśliwi mawiali: „Kto chce zrozumieć las, niech posłucha jarząbka.” W łowieckiej poezji i malarstwie jarząbek bywał przedstawiany jako duch boru, mały, ale dumny gospodarz, który zna każdy szmer w leśnej głuszy. Jego pióra często zdobiły kapelusze myśliwych – nie dla ozdoby, lecz jako znak umiłowania ciszy i natury. 4. Jarząbek w wierzeniach i kulturze ludowej W ludowych wierzeniach jarząbek był ptakiem spokoju, ochrony i pokory. Na Podlasiu i w Karpatach wierzono, że jego obecność w lesie odstrasza złe duchy i chroni drzewa przed burzą. Był też ptakiem przynoszącym dobre wieści – jego krótki, powtarzalny gwizd miał oznaczać pokój i zgodę w domu. Jarząbek pojawiał się w ludowych bajkach jako strażnik lasu lub przewodnik zagubionych podróżnych, który pomagał wyjść z kniei tym, którzy zachowywali pokorę wobec natury. W niektórych regionach uważano, że jeśli jarząbek zagwiżdże w pobliżu człowieka, to znak szczęścia i powodzenia. 5. Symbolika jarząbka Jarząbek, mimo swej skromności, ma bogatą symbolikę – łączy w sobie cechy duchowe i przyrodnicze. W kulturze polskiej oznacza: pokorę i prostotę, czujność i mądrość, ciszę i duchową głębię, bliskość z naturą i jej porządkiem, życie w zgodzie z rytmem lasu. To ptak, który uczy, że siła nie zawsze tkwi w wielkości, lecz w harmonii i spokoju. 6. Jarząbek w literaturze i sztuce Motyw jarząbka pojawia się w polskiej literaturze od XIX wieku, głównie w kontekście przyrody i duchowości: Eliza Orzeszkowa w „Nad Niemnem” wspomina o nim jako o głosie ciszy i tła życia ludzi wtopionych w naturę. W poezji Kazimierza Przerwy-Tetmajera i Leopolda Staffa jarząbek symbolizuje wewnętrzny spokój i kontemplację przyrody. W literaturze myśliwskiej (np. u Juliana Ejsmonda) pojawia się jako ptak mądrości lasu, którego śpiew rozbrzmiewa tylko w miejscach nietkniętych ludzką ręką. W sztuce ludowej jarząbek występuje rzadko, ale jego sylwetka – mała, zwarta, z uniesionym ogonkiem – bywała motywem zdobniczym na góralskich przedmiotach i pasach myśliwskich, symbolizując zmysł obserwacji i pokorę wobec świata. 7. Jarząbek w języku i przysłowiach Choć jarząbek nie jest częstym bohaterem przysłów, jego cechy znalazły odbicie w języku: „Cichy jak jarząbek” – o kimś spokojnym i uważnym. „Gwizdać jak jarząbek” – o kimś, kto daje subtelne, ale znaczące znaki. „Jarząbek w gęstwinie” – metafora człowieka, który potrafi zniknąć w swoim świecie, zachowując spokój. 8. Symbolika jarząbka w kulturze polskiej Aspekt i znaczenie symboliczne Przyrodniczy - Cisza, równowaga ekosystemu, pierwotny las Ludowy - Pokora, ochrona, dobry omen Moralny - Skromność, czujność, rozwaga Łowiecki - Duch lasu, symbol kontemplacji natury Duchowy - Wewnętrzny spokój, refleksja, cisza duszy 9. Współczesne znaczenie Współcześnie jarząbek jest gatunkiem chronionym i jednym z symboli dzikiej, nietkniętej puszczy. Dla miłośników przyrody stał się emblematem naturalnej ciszy – wartości coraz rzadziej spotykanej w świecie pełnym hałasu. W kulturze ekologicznej i literaturze przyrodniczej (np. w twórczości Adama Wajraka) jarząbek symbolizuje kruchość piękna i potrzebę ochrony tego, co niewidzialne, ale bezcenne. 10. Podsumowanie Jarząbek w kulturze polskiej to ptak ciszy, mądrości i pokory. Nie błyszczy barwami, nie szuka uwagi – trwa w cieniu lasu, będąc jego żywą duszą. Uczy człowieka uważności i szacunku dla prostoty, przypomina, że piękno natury nie zawsze jest widoczne na pierwszy rzut oka, a prawdziwa siła tkwi w równowadze i spokoju. Jarząbek to szept lasu, jego modlitwa – subtelna, ale głęboka.

Grzegorzu, bardzo dziękuję za tak serdeczne i ciepłe słowa. To naprawdę miłe i motywujące przeczytać, że moja opinia została przez Was tak odebrana. Z pełnym uznaniem patrzę na to, co razem z Waldkiem tworzycie. Wasza pasja, dokładność i konsekwencja w dążeniu do perfekcji to coś, co wyróżnia prawdziwych pasjonatów rzemiosła. Wędliny dojrzewające to wymagający temat, a Wy udowadniacie, że można go zgłębiać z ogromnym zaangażowaniem i świetnymi efektami. Wasze podejście – łączenie wiedzy technologicznej z kreatywnością i otwartością na eksperymenty – to doskonały przykład, jak z pasji rodzi się mistrzostwo. Idąc w tym kierunku, rzemiosło nie tylko zachowuje swoje tradycje, ale też wciąż się rozwija, pokazując, że nawet w dzisiejszych czasach można tworzyć rzeczy wyjątkowe i autentyczne. Jesteście doskonałym przykładem rozwoju polskiego rzemiosła masarskiego, które dzięki takim ludziom jak Wy wciąż żyje, inspiruje i podnosi swoje standardy. Życzę Wam szybkiego powrotu do wspólnych działań i kolejnych udanych produkcji.

Trzy dni? Ale raczej na wiosnę. 🤣 Taki dowcip.

Łyska (Fulica atra) – symbol wytrwałości, zaradności i władczyni polskich stawów 1. Wprowadzenie Łyska (Fulica atra), często niedoceniana, to jeden z najbardziej charakterystycznych ptaków wodnych polskiego krajobrazu. Z czarnym, lśniącym upierzeniem i białą blaszką na czole (tzw. tarczką czołową), łyska od wieków przyciągała uwagę ludzi. Choć mniejsza i mniej efektowna niż kaczka czy gęś, zajmuje ważne miejsce w polskiej kulturze ludowej i przyrodniczej jako symbol zaradności, wytrwałości i niezależności. W oczach dawnych mieszkańców wsi łyska była ptakiem sprytnym, odważnym i zaskakująco energicznym, który potrafił przetrwać w każdych warunkach i bronił swojego terytorium z determinacją. 2. Występowanie i znaczenie przyrodnicze Łyska jest ptakiem pospolitym, występującym na większości polskich jezior, stawów, rzek i rozlewisk. Najczęściej można ją spotkać w otoczeniu trzcin i tataraku, gdzie buduje swoje pływające gniazda. Zimą część populacji migruje na południe, ale wiele łysek zimuje również w Polsce – na niezamarzniętych zbiornikach wodnych. Przyrodniczo łyska odgrywa ważną rolę jako czyścicielka ekosystemów wodnych – żywi się roślinami, owadami, drobnymi skorupiakami, a także resztkami organicznymi. Dzięki temu przyczynia się do utrzymywania równowagi biologicznej w środowisku. 3. Zachowanie i charakter Łyska to ptak ruchliwy, czujny i nieustraszony. Choć z pozoru niepozorna, potrafi być bardzo waleczna – broni swojego gniazda i terytorium przed innymi ptakami, w tym znacznie większymi. Jej energiczne pływanie, machanie skrzydłami i głośne nawoływania stały się charakterystycznym elementem krajobrazu polskich stawów i jezior. Łyska dobrze pływa i nurkuje, ale niezgrabnie chodzi po lądzie – co w kulturze ludowej stało się podstawą humorystycznych porównań („chodzi jak łyska po lodzie”). To jednak tylko pozór – bo w wodzie jest niezrównanym strategiem i budowniczym, znanym z pomysłowych, pływających gniazd. 4. Łyska w kulturze ludowej W polskiej tradycji ludowej łyska była ptakiem zaradnym i upartym. Wierzono, że przynosi pomyślność i obfitość, jeśli pojawi się na stawie wczesną wiosną – znak, że woda „żyje” i że rok będzie płodny. Na Mazowszu i Podlasiu mówiono, że łyska to „gospodyni jeziora”, która pilnuje czystości wody i odpędza złe duchy. Według wierzeń ludowych jej czarne pióra pochłaniają choroby i zło, dlatego czasem wkładano je pod dach lub przy oknie, aby chroniły dom przed piorunami. Jednocześnie łyska symbolizowała kobiecą zaradność i siłę – budująca, karmiąca i broniąca swoje młode, była znakiem matek i opiekunek. 5. Symbolika łyski W kulturze polskiej łyska oznacza: zaradność i pomysłowość, niezależność i upór, odwagę i determinację, ochronę i troskę o rodzinę, życiową energię i przystosowanie do warunków. Czarny kolor jej upierzenia – w przeciwieństwie do symboliki żałoby – tutaj oznacza moc, pewność siebie i trwałość. Biała tarczka na czole jest znakiem czystości intencji i odwagi – kontrastem między działaniem a sercem. 6. Łyska w tradycji łowieckiej Łyska, jako ptak łowny, była znana już w czasach staropolskich, choć nigdy nie stanowiła głównego celu polowań. Jej mięso uchodziło za delikatne, ale trudne do przygotowania – dlatego łowienie łysek było raczej kwestią kunsztu niż potrzeby. W dawnych opowieściach myśliwskich łysek nie traktowano jako „trofeum”, lecz jako znak życia wodnego, który należy szanować. Polowanie na łyski miało charakter symboliczny – przypominało człowiekowi, że nawet najmniejsze stworzenie ma swoje miejsce i znaczenie w przyrodzie. 7. Łyska w literaturze i sztuce Choć rzadziej niż kaczki czy gęsi, łyska pojawia się w literaturze i poezji, zwykle jako symbol uporu i prostoty życia. W poezji przyrodniczej XX wieku (np. u Leopolda Staffa, Jana Sztaudyngera) łyska jest znakiem codziennego rytmu natury – ptakiem, który nie błyszczy, ale trwa. W prozie myśliwskiej i eseistyce przyrodniczej (np. u Włodzimierza Korsaka czy Adama Wajraka) łyska symbolizuje życiową zaradność i walkę o przetrwanie. W sztuce ludowej rzadko przedstawiana, ale w niektórych haftach z Mazur i Kujaw można znaleźć motywy małych czarnych ptaków wśród fal – uważane za znak wody i kobiecej siły twórczej. 8. Łyska w języku i przysłowiach Łyska na trwałe weszła do języka polskiego i przysłów: „Łyska po lodzie chodzi” – o kimś niepewnym, chwiejnie stąpającym. „Łyska w wodzie zawsze swoje znajdzie” – o osobie zaradnej i upartej. „Gospodarna jak łyska” – o kobiecie pracowitej i mądrej. „Czarna jak łyska, ale serce ma białe” – przysłowie o ludziach skromnych, lecz szlachetnych. W gwarze mazowieckiej słowo „łyskać” oznaczało mrugać, błyszczeć – co nawiązuje do połysku jej czarnych piór w słońcu. 9. Symbolika łyski w kulturze polskiej Aspekt i znaczenie symboliczne Przyrodniczy - Równowaga w wodnym ekosystemie, czystość środowiska Ludowy - Zaradność, kobieca siła, opieka nad rodziną Łowiecki - Pokora wobec natury, duch pracy i cierpliwości Moralny - Odwaga, pracowitość, niezależność Duchowy - Czystość serca mimo ciemności zewnętrznej 10. Współczesne znaczenie Dziś łyska pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych ptaków polskich jezior i parków. Jej obecność to znak, że woda żyje, że środowisko jest zdrowe. W ekokulturze stała się symbolem naturalnej adaptacji – ptaka, który potrafi współistnieć z człowiekiem, nie zatracając swej dzikości. Dla wielu przyrodników łyska jest ptakiem codziennej mądrości – przypomina, że siła nie zawsze musi być widoczna, a piękno może tkwić w prostocie i równowadze. 11. Podsumowanie Łyska w kulturze polskiej to ptak pracowity, odważny i niezależny. Jest uosobieniem zaradności i spokoju, symbolem codziennego trwania w rytmie natury. W odróżnieniu od bardziej efektownych ptaków wodnych, łyska uczy pokory, cierpliwości i harmonii z otoczeniem. Czarna jak ziemia, wierna jak woda, łyska to mała władczyni polskich jezior – strażniczka równowagi i mądrości natury.

Cukrzyca bezobjawowa. 🤣 Ja mam tak samo jak się położę i jestem zmęczony, lub wypity. 😁😁😁

Mój zaczyn zimuje w lodówce od dwóch tygodni i tak mi nagle przyszła ochota żeby go odświeżyć i upiec żytni chlebek może jutro a może za dwa dni. Zobaczymy jak szybko odżyje.