[Bonus][Budujemy sami] Budy dla psów

[Maxell]

Specjalny bonus dla czytelników serii "Budujemy sami":

 

 

Zdjęcie: Bank Zdjęć WB

 

 

Budy dla psów

 

Pies powinien mieć przede wszystkim pomieszczenie suche, ciepłe oraz czyste. Do budy nie może przedostawać się deszcz, a w lecie powinna ona chronić zwierzę przed słonecznym żarem. Budę należy umieścić tak, aby pies mógł dobrze wypełniać swe zadania stróża domu. Czoło budy powinno być skierowane w stronę południowo-wschodnią. Otoczenie budy, a także grunt pod nią, powinny być suche. Teren powinien mieć spadek w kierunku od budy. Wejście do budy zakrywa się w zimie zasłoną z materiału albo urządza się przed nim przedsionek (wiatrołap). Wejście z dworu do przedsionka nie powinno znajdować się na przeciwko wejścia do tej części budy, w której jest legowisko dla psa, lecz z boku. Aby z budy nie wypadała podściółka, oraz aby do niej nie wiało pod zasłoną, można na dnie otworu umieścić próg z deszczułki ustawionej rąbem.

Wielkość budy zależy od wielkości psa. Zaleca się jednakże budować budy większe także dla małych psów, aby mogły być wykorzystywane również dla większych psów. Buda powinna być tak wysoka, aby pies mógł w niej swobodnie stanąć, a jej długość powinna zapewnić wygodne leżenie wyciągniętemu psu. Wymiary budy dla psa średniej wielkości wynoszą: długość około 1 m, szerokość 0,70—0,90 m, wysokość 0,80—1,00 m. Dla psów mniejszych długość budy powinna wynosić 90 cm. Wiatrołap jest przeważnie tej samej głębokości co szerokość budy, a szeroki na 45 do 60 cm. Szerokość otworu wejściowego wynosi 20—40 cm, a wysokość 35—55 cm. Jest on obramowany zwykle bukową listwą, aby pies nie ranił się o drzazgi. Budę należy ustawić 10—20 cm nad powierzchnią gruntu, na słupkach, belkach albo podmurówce.

Ściany, strop i podłogę wykonuje się z jednej albo lepiej z dwóch warstw ostruganych desek łączonych na wpust, o grubości 22 mm. Można także wykonywać ściany podwójne, z dwóch warstw desek o grubości od 15 do 18 mm. Między dwoma warstwami desek pozostawia się odstęp szerokości 4 cm. Powstałą w ten sposób przestrzeń wypełnia się żużlem lub popiołem z dodatkiem wapna hydratyzowanego. Pomiędzy warstwy podwójnego deskowania można także włożyć cieńszą, niepiaskowaną papę. Wewnętrzne deskowanie od zewnątrz można pokryć dziegciem lub lepikiem i przykleić na nie papę, a dopiero wtedy przybić wykładzinę zewnętrzną. Dzięki temu między deskowaniem i papą nie utworzy się szczelina, w której mogłyby się gnieździć insekty. Wewnętrzną warstwę desek w ścianach można zastąpić płytami izolacyjnymi, o gładkiej niepodzielnej powierzchni (np. miękkimi, albo twardymi płytami pilśniowymi lub płytami lignofolu). Pojedyncze deskowanie zaleca się osłonić z zewnątrz papą. Wszystkie użyte do budowy elementy drewniane — oprócz desek, które mają być powleczone dziegciem — trzeba pokryć ze wszystkich stron karbolineum, a w niektórych, wypadkach na zewnętrznej stronie pokostem albo farbą olejną. Ściany bud dużych montuje się na szkielecie z listew. W mniejszych budach nie trzeba wykonywać tego szkieletu.

Buda powinna mieć taką konstrukcję, aby można ją było łatwo rozebrać, oczyścić, ewentualnie wydezynfekować lub przenieść na inne miejsce. Poszczególne ściany nie powinny więc być zbijane ze sobą, lecz tylko połączone śrubami, haczykami, wkrętami do drewna i czopami.

Nie zaleca się stosowania do budowy bud cegieł czy betonu, ponieważ takie budy są zimne. Nie powinno się także budować z tych materiałów podłóg. Szalowanie dachu tworzące jednocześnie strop budy, pokrywa się papą smołowcową lub asfaltową, płytami wiórowo-cementowymi, a nawet słomą. Z tej strony budy, gdzie znajduje się wejście, dach powinien wystawać co najmniej 20 cm poza ściankę, aby do wewnątrz nie padało. Ze względów praktycznych dobrze jest wykonać dach budy odchylany albo zdejmowany, aby budę można było łatwo czyścić i dezynfekować (także za pomocą promieni słonecznych). Z tego też powodu można, wykonać jedną ze ścian bocznych jako opuszczaną do dołu.

Aby w budzie nić trzymały się insekty, ustawia się na podłodze skrzynkę o wysokości 7—10 cm i powierzchni równej powierzchni podłogi, napełnioną popiołem zmieszanym z wapnem gaszonym. Skrzyneczkę przykrywa się starą grubą szmatą, kocem lub deską. Dopiero, wtedy rozpościera się podściółkę ze słomy (najlepiej ręcznie młóconej), siana, wełny drzewnej itp. Na rysunku 44 pokazano inne rozwiązanie.

 

 

Popiół ułożono pod podłogą w betonowej wanience, izolowanej od ziemi papą asfaltową.

Podłoga budy może być przedłużona poza otwór wejściowy. Powstanie wtedy miejsce, gdzie pies będzie chętnie wypoczywał. W zimie można tu umieścić zasłonę z desek, co zapobiega dmuchaniu wiatru do wnętrza budy.

Buda pokazana na rysunku 45 opiera się na dwóch drewnianych legarkach ułożonych na czterech cegłach (albo ceglanych filarkach) pokrytych z wierzchu papą asfaltową.

 

 

Budę można łatwo rozebrać, ponieważ podwójne ściany, strop i podłoga połączone są haczykami. Przed otworem wejściowym znajduje się taras. Tarasy takie mają także budy przedstawione na rysunkach 46, 47, 48, 49 i 50.

 

 

Buda na rysunku 51 nie ma w ogóle bocznych ścian pionowych. Zastępuje je siodłowy dach sięgający aż do podłogi budy. Przed otworem do budy znajduje się drewniany taras, osłonięty przed deszczem wystającą częścią dachu.

 

                                                                   \,

Jeśli to nie jest konieczne, psów nie trzeba trzymać na uwięzi, gdyż takie ograniczenie ruchu nie zawsze im służy.

Jeśli trzeba ograniczyć bieganie psa, można urządzić dla niego zagrodę (psiniec) albo wybieg pod daszkiem. Zagroda powinna być nasłoneczniona i chroniona przed powiewami zimnego wiatru, na przykład przez sąsiadujący z nią budynek gospodarczy. Może też być umieszczona u podnóża góry porośniętej drzewami i krzewami, u jej południowego skłonu. Grunt w zagrodzie nie może być mokry ani błotnisty. Najlepiej teren ten wybrukować płasko ułożonymi cegłami, zachowując nachylenie od budy w kierunku rowka odpływowego wykopanego na skraju zagrody. Skarpy i dno rowka powinny być też umocnione brukiem. Powierzchnia zagrody powinna wynosić 10—25 m²; nie powinna być mniejsza niż 5 m². Im większa zagroda, tym dla psa lepiej, ale utrzymanie dużej zagrody w czystości jest bardziej pracochłonne, a nakłady na jej urządzenie są oczywiście większe. Psiniec ogradza się cynkową siatką drucianą umocowaną na betonowych, stalowych lub drewnianych słupkach. Może on też być ogrodzony sztachetami. Płot powinien mieć wysokość 170—200 cm. Aby pies nie mógł się podkopywać pod ogrodzenie, siatkę wpuszcza się na głębokość 15—20 cm do gruntu albo wykonuje się pod nią podmurówkę, np. z płyt betonowych również częściowo zagłębionych w gruncie. W płocie znajdują się drzwiczki o szerokości 60—65 cm, otwierane do wewnątrz. Budę umieszcza się w tylnej części zagrody. Odpowiednim miejscem do urządzenia zagrody dla psa jest południowa lub południowo-wschodnia strona zabudowań, np. stodół, komórek, drewutni itp. (rys. 52).

Budę można wtedy umieścić przy ścianie budynku gospodarczego. Będzie ona tu dobrze chroniona przed zimnem, deszczem i śniegiem.

Budę można połączyć z wybiegiem osłoniętym dachem. Jeśli wybieg jest większy, budę umieszcza się w jego kącie. Wybieg ogradza się ze wszystkich stron siatką drucianą lub też częściowo ścianami oszalowanymi deskami. W jednej ze ścian wybiegu znajdują się drzwiczki.

Jeśli pies musi być trzymany na uwięzi, należy stworzyć mu możliwości poruszania się przez odpowiedni sposób uwiązania. Najlepiej wiązać psa na lekkim łańcuchu umocowanym za pomocą karabińczyka na drucianej napiętej linie, rozciągniętej poziomo przynajmniej 2 m nad ziemią. Linę można przymocować do ściany budynku lub do słupków o wysokości 2 m.

Naczynia na jedzenie oraz na czystą wodę najlepiej jest umieścić w stalowym uchwycie (rys. 53), przymocowanym za pomocą haczyka do słupka osadzonego w ziemi.

 

 

Psom chowanym w miejskich mieszkaniach trzeba także urządzić miejsce, w którym mogłyby odpoczywać. Jeśli nie zachodzi obawa, że pies może zagrozić odwiedzającym mieszkanie, wystarczy w tym celu wydzielić mu kąt w przedpokoju, tak aby pies nie przeszkadzał. Na podłodze należy pościelić kawałek koca lub materacyk, aby nie leżał on na twardym legowisku.

Dla bardzo żywych psów, które mogłyby ugryźć obcego, dobrze jest zbudować w przedpokoju budkę (rys. 54.) z ostruganych desek, pomalowanych farbą pokostową.

Jedną ścianę budki wykonuje się z metalowych prętów. W bocznej albo przedniej ścianie budki umieszcza się zamykane drzwiczki. Na dno budy kładzie się materac, koc lub inne miękkie posłanie.

 

 

Autor: Vaclav Tajovsky

Dla potrzeb portalu wedlinydomowe.pl opracował Maxell

Edytowane 2 Marca 2017 przez Maxell